Ξεκίνησα χορό επειδή είχα μόλις μετακομίσει σε ένα ξένο μέρος, δεν είχα γνωριμίες και γενικά οι μέρες περνούσαν πολύ βαρετά... Στην αρχή ξεκίνησα δειλά χωρίς να ξέρω που πάω να μπλεξω και με αμφιβολίες. Και αφού είχα ζήσει έναν μήνα μέσα στο κλίμα της σχολής χορού, ξέροντας μόνο τα βασικά και κανα δυο φιγούρες απο μερικούς χορούς, ήρθε η μέρα για το πρώτο παρτυ. Στο πρώτο παρτυ λοιπόν είχα κάτσει σε μια γωνίτσα κρυμμένος ώστε να μην με βλέπει καμμια ντάμα, και έπινα αργά αργά το ποτό μου ελπίζοντας πως θα έχω πιει τουλάχιστον οχτώ ποτά πριν ξεκινήσω να χορεύω. Έλα μου όμως που μια ντάμα είχε διαφορετική άποψη και ήρθε και με έπιασε απο το χεράκι και με το ζόρι με τράβηξε μέσα στην πίστα να χορέψουμε οτι ξέρουμε.... Εκείνο ήταν το κομβικό σημείο που άλλαξε η ζωή μου. Δεν ήταν η απόφαση του να αρχίσω χορό. Δεν ήταν καν τα μαθήματα που πήγαινα. Ήταν εκείνος ο πρώτος χορός που νομίζεις οτι όλοι σε κοιτάνε και οτι περιμένουν να γελάσουν με το πως χορεύεις. Και αφού λοιπόν ξεκίνησα να χορεύω εκείνον τον πρώτο χορό σε παρτυ, κάνοντας δειλά δειλά βήματα και πηγαίνοντας σαν αγγούρι, αρχίζω ξαφνικά να συνειδητοποιω οτι κανένας δεν ασχολείται μαζί μου. Οτι το παρτυ συνέχιζε όπως πριν με τις συζητήσεις, τα ζευγάρια να χορεύουν και με τον κόσμο να πίνει. Τότε ήταν που κατάλαβα κάτι. Οτι χόρευα για εμένα και για την ντάμα. Χόρευα για να διασκεδάσω εγώ σαν άνθρωπος και για να διασκεδάσει η ντάμα μαζί μου ακολουθώντας με στις φιγούρες και στα βήματα που την πήγαινα. Χόρευα για τον εαυτό μου και για την ντάμα μου. Για κανέναν άλλον. Χόρευα για να περάσω καλά.
Εκείνη ήταν η στιγμή που αποφάσισα οτι ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω τον χορό. Όσο κουρασμένος και να είμαι, όσα χρόνια και να περάσουν και σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκομαι πάντα θα χορεύω!!!
Πιστεύω οτι ο χορός μπορεί να λύσει πολλά απο τα σύγχρονα προβλήματα που έχουμε. Πρώτο και κυριότερο, το πρόβλημα της αυτοπεποιθησης. Για να είσαι ένας καλός καβαλιέρος, πρέπει να ξέρεις να οδηγείς την ντάμα σου. Και για να ξέρεις να οδηγείς την ντάμα σου πρέπει να είσαι σίγουρος για τα βήματα που κάνεις και για το ποια φιγούρα θες να κάνεις. Αυτό σημαίνει οτι έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και οτι είσαι σίγουρος για τις πράξεις σου. Η οποία σιγουριά σιγά σιγά ξεφεύγει απο τα πλαίσια του χορού και εισέρχεται και στην καθημερινοτητα σου.
Δεύτερον κοινωνικοποιεισαι. Μέσα στα τέσσερα χρόνια που χορεύω έχω γνωρίσει τόσο πολύ κόσμο που δυστυχώς είναι τόσοι πολλοί που δύσκολα κρατάς επαφή... Άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και διαφορετικών ενδιαφεροντων που με ολους όμως έχεις ένα κοινό. Τον χορό!! Έχω γνωρίσει κόσμο σε φεστιβάλ, σε παρτυ, σε σχολές και σε σεμινάρια που πραγματικά δεν υπήρχε περίπτωση να γνωρίσω εαν δεν άρχιζα τον χορό και νιώθω πολύ τυχερός που τους έχω γνωρίσει. Μερικοί απο αυτούς είναι πραγματικοί φίλοι που αν δεν τους γνώριζες θα έλειπε κάτι απο την ζωή σου.
Τρίτον καταπολεμάς την ανία. Βγαίνεις έξω, κάνεις παρέες, πας σε μαγαζιά και διασκεδάζεις, πηγαίνεις σε φεστιβάλ, πας σε καινούργιες πόλεις για σεμινάρια και παρτυ και γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Πως μπορείς να βαρεθείς μετά απο αυτό;;;
Υπάρχουν πολλοί ακόμα λόγοι για να αρχίσει κάποιος τον χορό και για να τον συνεχίσει για πολύ πολύ καιρό, αλλά το κείμενο είναι ήδη αρκετά μεγάλο.
Κάτι τελευταίο. Όπως είπα και στην αρχή, πιστεύω οτι ο χορός είναι για εσένα και μόνο για εσένα. Αρχικά τουλάχιστον, μέχρι να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να αποκτήσεις άνεση με αυτό που κάνεις και με αυτό που είσαι. Μετά μέσα στην ζωή σου εισέρχεται και η ντάμα. Απο εκείνο το σημείο και μετά υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή. Κανείς και τίποτα άλλο. Χορεύει ο ένας για τον άλλον. Ούτε ο καβαλιέρος πρέπει να χορεύει με μια ντάμα για να εντυπωσιάσει κάποια άλλη, ούτε η ντάμα να χορεύει για να δείξει οτι είναι η καλύτερη στις άλλες ντάμες η καβαλιέρους. Η δουλειά του καβαλιέρου είναι να κάνει την ντάμα του να τον εμπιστευτεί και να αφεθεί επάνω του. Επίσης δουλειά του είναι να αναδείξει την ντάμα του με τέτοιο τρόπο ώστε οι υπόλοιποι καβαλιέροι να "ζηλεύουν" που εκείνος χορεύει με αυτή ενώ εκείνοι απλά κοιτούν... Υποχρέωση της ντάμας είναι να ξεχάσει οτιδήποτε υπάρχει τριγύρω της να "κλείσει" τα μάτια και να ζήσει για 3 λεπτά στην αγκαλιά του καβαλιέρου, οποιοσδήποτε και εάν είναι αυτός, και να περπατήσει στα βήματα που την οδηγεί.
Σε κάθε χορό, καβαλιέρος και ντάμα γνωρίζονται λίγο περισσότερο και ο ένας μαθαίνει κάτι παραπάνω για τον άλλον ασχέτως με το πόσο καλά ήδη γνωρίζονται.
Γιαυτό λοιπόν χορέψτε, και όταν χορεύετε αφήστε όλα τα υπόλοιπα πίσω. Θα σας περιμένουν εκεί όταν θα γυρίσετε, Όταν θα χορεύετε να έχετε μαζί σας μόνο το σώμα σας και την ψυχή σας. Αυτά είναι τα μόνα που χρειάζονται...
By Σπυρος Ξανθης
Εκείνη ήταν η στιγμή που αποφάσισα οτι ότι και να γίνει δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω τον χορό. Όσο κουρασμένος και να είμαι, όσα χρόνια και να περάσουν και σε όποιο σημείο της γης και να βρίσκομαι πάντα θα χορεύω!!!
Πιστεύω οτι ο χορός μπορεί να λύσει πολλά απο τα σύγχρονα προβλήματα που έχουμε. Πρώτο και κυριότερο, το πρόβλημα της αυτοπεποιθησης. Για να είσαι ένας καλός καβαλιέρος, πρέπει να ξέρεις να οδηγείς την ντάμα σου. Και για να ξέρεις να οδηγείς την ντάμα σου πρέπει να είσαι σίγουρος για τα βήματα που κάνεις και για το ποια φιγούρα θες να κάνεις. Αυτό σημαίνει οτι έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και οτι είσαι σίγουρος για τις πράξεις σου. Η οποία σιγουριά σιγά σιγά ξεφεύγει απο τα πλαίσια του χορού και εισέρχεται και στην καθημερινοτητα σου.
Δεύτερον κοινωνικοποιεισαι. Μέσα στα τέσσερα χρόνια που χορεύω έχω γνωρίσει τόσο πολύ κόσμο που δυστυχώς είναι τόσοι πολλοί που δύσκολα κρατάς επαφή... Άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και διαφορετικών ενδιαφεροντων που με ολους όμως έχεις ένα κοινό. Τον χορό!! Έχω γνωρίσει κόσμο σε φεστιβάλ, σε παρτυ, σε σχολές και σε σεμινάρια που πραγματικά δεν υπήρχε περίπτωση να γνωρίσω εαν δεν άρχιζα τον χορό και νιώθω πολύ τυχερός που τους έχω γνωρίσει. Μερικοί απο αυτούς είναι πραγματικοί φίλοι που αν δεν τους γνώριζες θα έλειπε κάτι απο την ζωή σου.
Τρίτον καταπολεμάς την ανία. Βγαίνεις έξω, κάνεις παρέες, πας σε μαγαζιά και διασκεδάζεις, πηγαίνεις σε φεστιβάλ, πας σε καινούργιες πόλεις για σεμινάρια και παρτυ και γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Πως μπορείς να βαρεθείς μετά απο αυτό;;;
Υπάρχουν πολλοί ακόμα λόγοι για να αρχίσει κάποιος τον χορό και για να τον συνεχίσει για πολύ πολύ καιρό, αλλά το κείμενο είναι ήδη αρκετά μεγάλο.
Κάτι τελευταίο. Όπως είπα και στην αρχή, πιστεύω οτι ο χορός είναι για εσένα και μόνο για εσένα. Αρχικά τουλάχιστον, μέχρι να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να αποκτήσεις άνεση με αυτό που κάνεις και με αυτό που είσαι. Μετά μέσα στην ζωή σου εισέρχεται και η ντάμα. Απο εκείνο το σημείο και μετά υπάρχεις μόνο εσύ και αυτή. Κανείς και τίποτα άλλο. Χορεύει ο ένας για τον άλλον. Ούτε ο καβαλιέρος πρέπει να χορεύει με μια ντάμα για να εντυπωσιάσει κάποια άλλη, ούτε η ντάμα να χορεύει για να δείξει οτι είναι η καλύτερη στις άλλες ντάμες η καβαλιέρους. Η δουλειά του καβαλιέρου είναι να κάνει την ντάμα του να τον εμπιστευτεί και να αφεθεί επάνω του. Επίσης δουλειά του είναι να αναδείξει την ντάμα του με τέτοιο τρόπο ώστε οι υπόλοιποι καβαλιέροι να "ζηλεύουν" που εκείνος χορεύει με αυτή ενώ εκείνοι απλά κοιτούν... Υποχρέωση της ντάμας είναι να ξεχάσει οτιδήποτε υπάρχει τριγύρω της να "κλείσει" τα μάτια και να ζήσει για 3 λεπτά στην αγκαλιά του καβαλιέρου, οποιοσδήποτε και εάν είναι αυτός, και να περπατήσει στα βήματα που την οδηγεί.
Σε κάθε χορό, καβαλιέρος και ντάμα γνωρίζονται λίγο περισσότερο και ο ένας μαθαίνει κάτι παραπάνω για τον άλλον ασχέτως με το πόσο καλά ήδη γνωρίζονται.
Γιαυτό λοιπόν χορέψτε, και όταν χορεύετε αφήστε όλα τα υπόλοιπα πίσω. Θα σας περιμένουν εκεί όταν θα γυρίσετε, Όταν θα χορεύετε να έχετε μαζί σας μόνο το σώμα σας και την ψυχή σας. Αυτά είναι τα μόνα που χρειάζονται...
By Σπυρος Ξανθης
